Η Πύλος (ή Νεόκαστρο) είναι μικρή πόλη του Νομού Μεσσηνίας, με 2.345 κατοίκους (απογραφή 2011) και έδρα του Δήμου Πύλου – Νέστορος. Βρίσκεται στη Νοτιοδυτική άκρη της Πελοποννήσου, στις ακτές του Ιονίου. Αποτελεί σημαντικό ναυτιλιακό κέντρο και τα τελευταία χρόνια γνωρίζει σημαντική τουριστική ανάπτυξη, εκμεταλλευόμενη την όμορφη ακτογραμμή της. Από απόψεως ασφάλειας λόγω της νήσου Σφακτηρίας (στενόμακρο νησί, που φράσει τον όρμο του Ναυαρίνου και λειτουργεί σας φυσικός κυματοθραύστης, σχηματίζει το φυσικό λιμάνι της Πύλου). Το λιμάνι της Πύλου θεωρείται ως ένα από τα πιο ασφαλή αγκυροβόλια στη Μεσόγειο.
Νεότερα χρόνια
η Πύλος από τον Βορρά
Η σημερινή Πύλος οικοδομήθηκε γύρω από το κάστρο που έχτισαν οι Οθωμανοί, το 1573 μ.Χ. για τον έλεγχο της νότιας εισόδου, στον όρμο του Ναυαρίνου. Το κάστρο ονομάστηκε Νεόκαστρο σε αντιδιαστολή με το Παλαιόκαστρο, το παλαιότερο φρούριο που έλεγχε την βόρεια είσοδο του όρμου. Νεόκαστρο (Νιόκαστρο) υπήρξε και 
το αρχικό όνομα του οικισμού. Το όνομα Πύλος αποδόθηκε στον σημερινό οικισμό μεταγενέστερα, μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας. Οι κάτοικοι του Νεόκαστρου εξεγέρθηκαν το 1821 με αρχηγούς τους Γεωργάκη και Νικόλαο Οικονομίδη. Στις 25 Μαρτίου 1821 άρχισε η πολιορκία. Το 1825, ο Ιμπραήμ κατέλαβε την Πύλο και το Νεόκαστρο και το κράτησε μέχρι τη ναυμαχία του Ναυαρίνου. Σε πλατεία της Πύλου υπάρχει μεγαλόπρεπο μνημείο, σε ανάμνηση της μεγάλης εκείνης νίκης.
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, αποδόθηκε στο Νεόκαστρο το όνομα Πύλος, με βασιλικό διάταγμα του 1833 (ΦΕΚ 12/6-4-1833) Η Πύλος ορίστηκε έδρα του Δήμου Πυλίων. Ο Δήμος Πυλίων σχηματίστηκε με το Β.Δ. της 9ης Απριλίου 1835 το οποίο δημοσιεύτηκε στην Ε.τ.Κ. Κατατάχθηκε στην Γ τάξη με πληθυσμό 782 κατοίκους με έδρα την Πύλο (Νεόκαστρον). Ο δημότης της Πύλου ονομάστηκε Πύλιος. Η Πύλος υπήρξε έδρα κοινότητας στο διάστημα 1912-1946 και έδρα του δήμου Πύλου στο διάστημα 1946-2010. Από το 2011 αποτελεί έδρα του νέου Δήμου Πύλου – Νέστορος.
Νιόκαστρο – Νέο Ναβαρίνο
Είναι τοποθετημένο στο λόφο πάνω από την Πύλο, φύλακας, μαζί με το Παλαιόκαστρο, του περάσματος του φυσικού λιμανιού της Πύλου. Το κάστρο είναι παιδί των μοντέρνων για την εποχή οχυρωματικών τάσεων, που ήθελε την πλήρη αξιοποίηση των πυροβόλων όπλων (κανονιών) και παράλληλα, την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αμυντική προστασία του εσωτερικού οικισμού αλλά και του ίδιου του οικοδομήματος από τα εχθρικά πυρά.
Χτίστηκε το 1573 από τους Οθωμανούς Τούρκους οι οποίοι το κράτησαν υπό τον έλεγχο τους για περισσότερο από έναν αιώνα. Οικοδομήθηκε αμέσως μετά από την ήττα που γνώρισε ο στόλος τους στη ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571). Την Οθωμανική κυριαρχία ακο
λούθησε η Βενετική παρουσία στην περιοχή από το 1686 έως το 1715 και η σύντομη εξέγερση των Ορλωφικών το 1770, μέχρι και την τελική απελευθέρωση με την ελληνική επανάσταση του 1821 και την άφιξη του Γαλλικού εκστρατευτικού σώματος.
Η οχυρωματική κατασκευή, πλούσια και καλοδιατηρημένη, μια από τις καλύτερα σωζόμενες στις μέρες μας, έχει πληθώρα χαρακτηριστικών και κτισμάτων που μαρτυρούν την πορεία της μέσα στο χρόνο· από την τουρκική οχύρωση, τον στρατώνα του Γάλλου στρατηγού Maison μέχρι τις προσθήκες από την περίοδο της Β’ Ενετοκρατίας και τον Ναό του Σωτήρος (πρώην τζαμί), και φυσικά την ακρόπολη του κάστρου με τις 6 τειχισμένες πλευρές της και τους προμαχώνες της.
Η μεγάλη στρατηγική σημασία του οχυρού για τον έλεγχο του περάσματος στην είσοδο του Ναβαρίνου οδήγησε σε αρκετές καταλήψεις ανά τους αιώνες.
Το κάστρο έχει δύο εισόδους, στις μέρες μας χρησιμοποιείται αυτή που βρίσκεται στο κεντρικό δρόμο δεξιά της εξόδου της Πύλου στη διαδρομή για την Μεθώνη. Έχει έξι πύργους (προμαχώνες): το βόρειο πύργο, το νότιο πύργο, και τον πύργο του Αγίου Πατρικίου, της Αγίας Αγνής και του Αγίου Αντωνίου. Ο πύργος γνωστός και ως Castello da Mare χτίστηκε από τους Τούρκους για την προστασία της περιοχής και έπειτα ενσωματώθηκε και στην υπόλοιπη οχύρωση.
Πλατεία Τριών Ναυάρχων
Κέντρο της ζωής της Πύλου και σημείο αναφοράς του τόπου είναι η κεντρική πλατεία των Τριών Ναυάρχων, όπου βρίσκεται και το ομώνυμο μνημούρι για την θύμηση της Ναυμαχίας του Ναβαρίνου, δημιούργημα του γλύπτη Θωμόπουλου. Στις τρεις πλευρές του μνημείου απεικονίζονται οι μορφές των ναυάρχων των τριών στόλων που αντιμετώπισαν το Τουρκο -Αιγυπτιακό ναυτικό στη ναυμαχία του 1827? τον Κόδριγκτον, Χέυδεν και Δεριγνύ. Εκατέρωθεν του μνημείου στέκουν δύο κανόνια, ένα οθωμανικό και ένα ενετικό, τα οποία αποτελούν σύμβολα των πολιτισμών που πέρασαν από εκεί.
Στη μεγάλη πλατεία αξίζει να απολαύσετε τον ίσκιο που 
δημιουργούν τα μεγάλα πλατάνια, σχεδόν καλύπτοντάς την απ’ άκρη σ’ άκρη. Από το πρωί ως το βράδυ, θα συναντήσετε κόσμο να συζητάει και να τριγυρίζει κοντά στα καφέ και τα ζαχαροπλαστεία της πλατείας. Αναζητήστε τον “πλάτανο του Λυκούδη”, έναν αιωνόβιο πλάτανο στην πλατεία των “Τριών Ναυάρχων” της Πύλου που φυτεύτηκε από τον Πέτρο Λυκούδη το 1880, όταν ήταν φρούραρχος της Πύλου.
Γύρω από τη πλατεία, υπάρχουν διάφορα μαγαζιά για τις αγορές σας. Η Πύλος είναι το ιδανικό ορμητήριο για τις καλοκαιρινές σας εξορμήσεις, προσφέροντας ενδιαφέρουσες δραστηριότητες και ποικίλες πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Αξίζει να επισκεφθείτε κατά τη διαμονή σας το μουσείο, το Νιόκαστρο, τους στρατώνες Μαιζώνος και την οικία Τσικλητήρα. Καθώς βαδίζετε στον ανηφορικό δρόμο στη διαδρομή προς τη Μεθώνη, να χαζέψετε το παλιό υδραγωγείο με τις καμάρες. Φυσικά μπροστά σας απλώνεται η Σφακτηρία και το Ναβαρίνο με τους θησαυρούς του.
Καμάρες (παλαιό υδραγωγείο)
Το Υδραγωγείο της Πύλου είναι ελάχιστα γνωστό
και κτίστηκε για να εξυπηρετήσει της ανάγκες ύδρευσης του Νιόκαστρου. Οι περισσότερες μαρτυρίες που διαθέτουμε για αυτό προέρχονται από τους περιηγητές που επισκέφθηκαν κατά καιρούς την περιοχή. Στην ουσία πρόκειται για δύο υδραγωγεία τα οποία συναντώνται στο τελευταίο τμήμα τους. Το ένα και πιο παλιό, μετέφερε το νερό απ
ό τη θέση «Παλαιό Νερό», νοτιοανατολικά του κάστρου, μέσα σε πήλινο αγωγό. Το δεύτερο, λίγο μεταγενέστερο, αλλά πιο εντυπωσιακά κατασκευασμένο, μετέφερε το νερό με κτιστή αύλακα από τις πηγές «Κουμπέ», πλησίον του χωριού Χανδρινός, 15 χλμ. βορειοανατολικά του κάστρου. Αυτό το νεότερο κομμάτι ακολουθεί το ανάγλυφο του εδάφους, άλλοτε γεφυρώνοντας ρέματα και μικρούς χείμαρρους της περιοχής και άλλοτε διερχόμενο υπογείως, για να καταλήξει τελικά στην θέση «Καμάρες» στα περίχωρα της Πύλου, όπου συναντάται με το αρχαιότερο τμήμα. Κατόπιν εισέρχονται υπογείως στο κάστρο και καταλήγουν σε υπέργεια κρήνη εντός του Νιόκαστρου. Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα δημόσια έργα της οθωμανικής διοίκησης στη Μεσσηνία και η κατασκευή του τοποθετείται χρονικά στον 16ο αιώνα.
Μουσείο Πύλου
Το Μουσείο της Πύλου βρίσκεται στο Κέντρο της πόλης και είναι προσβάσιμο από το δρόμο με κατεύθυνση προς Μεθώνη, δεξιά της Πλατείας των Τριών Ναυάρχων. Θα το δείτε στο δεξί σας χέρι.
Στο μουσείο, θα βρείτε αρχαιολογικά ευρήματα από ανασκαφές στην περιοχής της Πυλίας, που χρονολογούνται από τη Νεολιθική εποχή έως και τα Ρωμαϊκά χρόνια. Θα βρείτε κτερίσματα από το θολωτό τάφο της Βοϊδοκοιλιάς και της Κουκουνάρας. Αγγεία, κοσμήματα, αιχμές βελών, χρυσά αντικείμενα, ανάγλυφες παραστάσ
εις ζώων κ.α. Φιλοξενούνται επίσης ευρήματα από το Νησακούλι Μεθώνης, το Βλαχόπουλο, την Τουρλιδίτδα, το Σουληνάρι και το Κορυφάσιο.
Είδαμε αντικείμενα από το αρχαίο νεκροταφείο της ελληνιστικής περιόδου από την περιοχή Διβάρι της Γιάλοβας.
Ξεχωρίσαμε τα όμορφα ζωγραφισμένα γυάλινα δοχεία, μια περίτεχνη χρυσή ζώνη, τα αγάλματα των Διοσκούρων και τις ζωγραφικές παραστάσεις πάνω στα αγγεία.
Μη διστάσετε να ρωτήσετε τον υπεύθυνο που θα βρείτε στο χώρο να σας δώσει περισσότερες πληροφορίες. Αξίζει να το επισκεφθείτε!
Οικία Τσικλητήρα
Ο Κώστας Τσικλητήρας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ο τοπικός ήρωας-σύμβολο της Πύλου. Αποτελέι σίγουρα μια φυσιογνωμία που εμπλουτίζει τη σημαντική ιστορική παρουσία του τόπου. Ο Τσικλητήρας με τις πράξεις του και τα κατορθώματά του κατάφερε να μνημονεύεται μέχρι και τις μέρες μας. Συμμετείχε στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1908, όπου ήρθ
ε δεύτερος σε δύο αγωνίσματα, και του 1912 κερδίζοντας δύο χρυσά μετάλλια στο άλμα εις ύψος και στο αγώνισμα της εποχής, άλμα εις μήκος άνευ φόρας.
Τίμησε την πατρίδα του αγωνιζόμενος με τον ελληνικό στρατό στον Α’ Βαλκανικό πόλεμο στη μάχη του Μπιζανίου, η οποία διεξήχθη το Φεβρουάριο του 1913 στο μέτωπο της Ηπείρου ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Τουρκία. Η νίκη των Ελλήνων ήταν καθοριστική για την απελευθέρωση και ενσωμάτωση της περιφέρειας αυτής.
Δυστυχώς ο Τσικλητήρας απεβίωσε σε μικρή ηλικία, μόλις 25 ετών, από μηνιγγίτιδα. Προς τιμήν του έχει ανεγερθεί ανδριάντας στην Πύλο και η οικία του, αφού αγοράστηκε, έχει μετατραπεί σε μουσείο. Βρίσκεται σε κεντρικό σημείο της πόλης? ακριβώς δίπλα από το Δημαρχείο, στο λιμάνι. Έχει αναπαλαιωθεί και στεγάζει την συλλογή του Rene Puaux που μεταφέρθηκε από το Στρατώνα του Μαίζωνος στο Νιόκαστρο.
Τάφος Θρασυμήδη
Ο θολωτός τάφος της Μυκηναϊκής περιόδου (1680-1060 π.Χ.) είχε εντοπιστεί ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, από τον Άγγλο ιστορικό G.B.Grundy, αλλά την πρώτη συστηματική ανασκαφική έρευνα πραγματοποίησε κατά την δεκαετία του 1960 ο Σπ. Μαρινάτος. Ο ανασκαφέας θεώρησε ότι πρόκειται για το ταφικό μνημείο του Θρασυμήδη, γιου του μυθικού βασιλιά Νέστορα, το οποίο αναφέρει και ο Παυσανίας στις περιηγήσεις του. Ο τάφος ήταν μερικώς συλημένος, αλλά από τα εναπομείναντα κτερίσματα μπορούμε να φανταστούμε τον πλούτο του: πλήθος λίθινων βελών, δύο περιδέραια από αμέθυστο και σάρδιο, τέσσερα χρυσά ελάσματα, δύο μικρά μυκηναϊκά αγγεία και άλλα μικροαντικείμενα.
Εντυπωσιακό εύρημα αποτελεί ο ακέραιος σκελετός βοδιού, πιθανότατα από θυσία προς τιμήν του νεκρού. Νεότερες έρευνες (1977-1979) υπό τον καθηγητή Γ. Κορρέ, απέδειξαν ότι ο θολωτός τάφος κτίστηκε επάνω σε τύμβο της Μεσοελλαδικής εποχής (2050-1680 π.Χ.) με ταφικούς πίθους, ενώ γύρω από τον τάφο εντοπίστηκαν ίχνη Πρωτοελλαδικού οικισμού (3100-2050 π.Χ. περίπου), αλλά και στοιχεία Νεολιθικής κατοίκησης (περίπου 4.000 π.χ.). Ανθρώπινη δραστηριότητα στην περιοχή μαρτυρείται και κατά τα Ελληνιστικά χρόνια (323-31 π.Χ.). Τα πολυάριθμα πήλινα πλακίδια και ειδώλια του 4ου-3ου αι. π.Χ. που βρέθηκαν γύρω από τον θολωτό τάφο, μαρτυρούν την άσκηση προγονικής λατρείας σε επώνυμο ήρωα και συνδέονται πιθανότατα με μικρή κατασκευή, ίσως βωμό Ελληνιστικών χρόνων, που ερμηνεύτηκε ως ηρώο.