Πανοσιολογιώτατε, κύριε δήμαρχε, κύριοι εκπρόσωποι των τοπικών αρχών και των σωμάτων ασφαλείας, κυρίες και κύριοι, αγαπητοί μαθητές
Σήμερα καλούμαστε να θυμηθούμε τις μέρες του ΄40 και να τιμήσουμε τους εθνικούς μας ήρωες που θυσιάστηκαν για την ελευθερία. Δε θα σταθούμε, όμως, σε πανηγυρικούς και θριαμβολογίες. Εξάλλου η εποχή μας έχει πολλά προβλήματα και οι πανηγυρικοί λόγοι χάνουν την αξία τους αν δεν αγγίζουν την ψυχή των σύγχρονων ανθρώπων, ιδίως των νέων. Επιγραμματικά θα θυμηθούμε κάποια κορυφαία γεγονότα που οφείλουν να σταθούν οδηγοί της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας.
Πράγματι θυμόμαστε. ….Θυμόμαστε την ανίερη συμμαχια Μουσολίνι και Χίτλερ με απώτερο σκοπό τον έλεγχο ολοκληρης της Ευρώπης.
Θυμόμαστε τη μεγαλομανία του Μουσολίνι που δεν μπορούσε να δεχτεί το ρόλο του δεκανικιού της Γερμανίας. Θυμόμαστε τον ιταμό τορπιλισμό του ευδρόμου «Έλλη» που έστεκε σημαιοστολισμένο στο λιμάνι της Τήνου για τον πανηγυρισμό της Μεγαλόχαρης. Αιφνίδιος τορπιλισμός αγνώστου προέλευσης ονομάστηκε για να διατηρηθούν οι λεπτες ισορροπίες και να μην εξωθηθούν στα άκρα οι σχέσεις μας με τη γείτονα Ιταλία.
Θυμόμαστε το τελεσίγραφο του ιταλού πρεσβευτή Γκράτσι στις 28 Οκτωβρίου του 1940 αλλά και το περήφανο ΟΧΙ του Μεταξά που ξεπερνώντας τις προσωπικές του πολιτικές θέσεις και τον ιδεολογικό διχασμό των Ελλήνων, κατάφερε να εκφράσει ατόφιο το λαϊκό πόθο όλων των Ελλήνων.
Θυμόμαστε πως μια χούφτα Έλληνες ανέκοψαν την ιταλική διείσδυση στην Πίνδο στέλνοντας στα πέρατα της γης το μήνυμα οτι οι Έλληνες όταν είναι μονιασμένοι μεγαλουργούν. Θυμόμαστε όμως και την ηττοπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης που δεν πίστευε στο ηρωικό φρόνημα των παιδιών της.
Η εαρινή επίθεση του Ντούτσε συνετρίβη και μια ηρωική πορεία ξεκινά ποτισμένη με ελληνικό αίμα: Κορυτσά, Μοσχόπολη, Άγιοι Σαράντα, Αργυρόκαστρο, Κλεισούρα. Στρατευμένοι και απλός λαός αψηφούν την εχθρική υπεροπλοία, τον κακό καιρό, τα κρυοπαγήματα, τις κακουχίες. Οι γυναίκες της Πίνδου γράφουν τη δική τους ιστορία και τα τραγούδια της Βέμπο δίνουν αέρα νίκης στους φαντάρους.
Στις 29 Ιανουαρίου του 1941 ανακοινώνεται ο αιφνίδιος αλλά και ύποπτος θάνατος του Μεταξά. Οι ιταλικές επιθέσεις παραμένουν άκαρπες ενώ βρετανικές δυνάμεις καταφτάνουν στην Ελλάδα για να μη δώσουν στους Γερμανούς το πρόσχημα να εισβάλλουν. Στον πολιτικό ορίζοντα διαφαίνεται η αγωνία αλλά και η αναμονή μιας επικείμενης γερμανικής εισβολής.
Οι νίκες των Ελλήνων έχουν γελοιοποιήσει τον Μουσολίνι και έτσι αναγκάζουν τον σύμμαχο του Χίτλερ να επέμβει δυναμικά.
6 Απρίλη 1941… 5.30 το πρωί.Ο Γερμανός πρέσβης στην Αθήνα δηλώνει στον πρωθυπουργό Κορυζή ότι ο γερμανικός στρατός θα εισβάλλει στην Ελλάδα με πρόφαση την παρουσία του αγγλικού στρατού στα εδάφη μας. Ο Χίτλερ προσβάλλει τις ελληνικές δυνάμεις στο Ρούπελ και τη λεγόμενη γραμμή Μεταξά. Οι ελληνικές δυνάμεις, έτοιμες, αντιστέκονται ενώ στα μετώπισθεν η στρατιωτική ηγεσία παραδίδεται. Η κυβέρνηση συνθηκολογεί και φεύγει για τη Μέση Ανατολή. Η ήττα έρχεται εκ των ένδον. Η διχόνοια αρχίζει να μας τσακίζει. Οι μαχητές του πολέμου γυρνούν πίσω με το κεφάλι χαμηλά. ΟΧΙ δεν νικήθηκαν, αγωνίστηκαν, θυσιάστηκαν αλλά κάποιοι ιθύνοντες καθισμένοι πίσω από τα γραφεία τους αποφάσισαν για αυτούς…..
27 Απριλίου 1941, τα γερμανικά στρατεύματα μπαίνουν στην Αθήνα και υψώνουν στην Ακρόπολη τη Σβάστικα. Η ελεύθερη Κρήτη αντιστέκεται για δέκα μέρες ακόμα αποδεκατίζοντας τους γερμανούς αλεξιπτωτιστές. Το νησί τελικά καταλαμβάνεται και όλα βυθίζονται στο σκοτάδι και την ντροπή.
Κατοχή!!! Τέσσερα μαρτυρικά χρόνια συντριβής και εξαθλίωσης. Η πείνα θερίζει, τα τρόφιμα λεηλατούνται, ο ελληνικός χρυσός στέλνεται στη Γερμανία. Κειμήλια καταστρέφονται και έργα τέχνης εκποιούνται στις κατοχικές χώρες. Αρχαία μνημεία βεβηλώνονται και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας ισοπεδώνονται. Η εθνική οικονομία βρίσκεται υπό το μηδέν αλλά η εθνική συνείδηση, μετά το αρχικό μούδιασμα, ανακάμπτει. Η εθνική αντίσταση οργανώνεται αλλά , δυστυχώς, ταυτόχρονα οι δοσίλογοι μεγαλουργούν έτοιμοι να στήσουν στον τοίχο τους συμπατριώτες τους.
Μαρτυρικά χωριά όπως τα Καλάβρυτα, το Δίστομο, οι Λιγγιάδες στα Ιωάννινα, το Κομμένο της Άρτας, η Κάνδανος της Κρήτης αποτίουν βαρύ τίμημα. Καίγονται συθέμελα από τη λύσσα των Ναζί. Με εκατόμβες αθώων φωχών προσπαθούν να πατάξουν το ακλόνητο ελληνικό σθένος. Δεν τα καταφέρνουν. Οι αντιστασιακές πράξεις δεν πήγαν χαμένες και συνέβαλαν αποφασιστικά στη συμμαχική νίκη ενάντια στις δυνάμεις του Άξονα.
12 Οκτωβρίου 1944. Απελευθέρωση της Ελλάδας. Η Ελλάδα ετοιμάζεται να επουλώσει τις πληγές του.
Το πνευματικό αυτό προσκύνημα δεν έχει σκοπό μονάχα την ενθύμηση των πολεμικών κατορθωμάτων αλλά κυρίως το αναβάπτισμα των συγχρόνων μέσα στο πνεύμα του ηρωισμού και της θυσίας των αγωνιστών του 1940. Σήμερα δεν τιμούμε μόνο τους πεσόντες του τακτικού πολέμου που κράτησε έξι μήνες. Τιμούμε όλους αυτούς που θυσιάστηκαν και κατά τη διάρκεια της Κατοχής και της Αντίστασης. Η αναγνώριση της θυσίας τους δεν αποτελεί μόνο δικαίωμα και αποκατάσταση των χιλιάδων επώνυμων και ανώνυμων αγωνιστών αλλά και ύψιστη πράξη εθνικής περηφάνειας. Οφείλουμε να αναλογιστούμε αλλά και να αναμετρηθούμε με όσα μας μειώνουν και μας προσβάλλουν ως Έθνος, ως λαό, ως πολίτες, ως ανθρώπους.
Μας αρέσει αυτή η Ελλάδα;
Η σημερινή Ελλάδα ταλανίζεται από το βάρος των αλυσιδωτών επιπτώσεων της παγκόσμιας οικονομικής, πνευματικής και πολιτικής κρίσης. Ο κοινωνικός ιστός διαβρώνεται. Η κοινωνική αλληλεγγύη υποχωρεί. Η παιδεία παραπαίει. Όλοι αναζητούν ατομικές λύσεις σε διεθνή κοινωνικά προβλήματα. Η φτώχεια κρύβεται πίσω από τα ιλουστρασιόν παραπετάσματα ενώ η μετανάστευση των νέων αποτελεί τη μέγιστή εθνική αιμορραγία. Αυτή την Ελλάδα θέλουμε; Αυτή η Ελλάδα μας πρέπει; Αν όχι, ας αντιτάξουμε ένα σύγχρονο ΟΧΙ σε ότι μας πληγώνει, σε ότι μας ταπεινώνει, σε ότι ορθώνεται ως εμπόδιο στο όραμα και το μέλλον των παιδιών μας.
Ας ξυπνήσουμε τον αγωνιστή του 40 που κρύβουμε μέσα μας
Σας ευχαριστώ και Χρόνια πολλά